Alex Gacki

Mój Syn Alex Gacki urodził się z bardzo poważną wadą serca HLHS - nie rozwinęła się lewa komora serca. Dziś ma 13 lat i każdego dnia jestem wdzięczna, że wciąż możemy być RAZEM.

Pierwszą "serduszkową" operację przechodził mając dwa tygodnie, kolejną gdy miał 5 miesięcy. Niestety przed drugą operacją doszło do zatkania tętnicy płucnej i stan Alexa jadącego na blok operacyjny był krytyczny. Na szczęście operacja się udała i serduszko zostało uratowane. Natomiast doszło do nieodwracalnych uszkodzeń układu nerwowego, do dziś Alex nie chodzi i nie mówi. Wymaga pomocy w każdej czynności życiowej, nie potrafi sam jeść, pić, nie ubiera się sam, jest pampersowany. W wieku 11 lat rozwojowo oceniany był na 1,5 roczne dziecko. Doszła padaczka.

Przez 7 lat intensywnej rehabilitacji udało nam się doczekać chwili, aż sam stał i trzymany za rączki potrafił zrobić kilka kroków. Potrafił sam uklęknąć i wspiąć się na sofę. Niestety to wszystko utraciliśmy w sierpniu 2016 roku, gdy Alex zachorował na BAKTERYJNE ZAPALENIE MÓZGU. W dwa miesiące odprowadziłam Alexa 9 razy na blok operacyjny - żyje dzięki zastawce, która odprowadza nadmiar płynu z głowy do brzucha. Nie zliczę jak wiele razy był pod narkozą, aby móc wykonać rezonans magnetyczny główki. Rodzice serduszkowych dzieci wiedzą jakie ryzyko niesie każda narkoza i jakie uczucia towarzyszą, gdy musimy podpisać kolejną zgodę na operację. Mój Synuś w dwa miesiące stracił 7 kg. 7-latek mający 15 kg. Każde żebro i kosteczka były widoczne. Nie potrafił jeść, pić, nie reagował na antybiotyki, głównie spał, a budziły go okropne ataki padaczki. Znikał w oczach z dnia na dzień.

Nie widząc żadnego wyjścia, wyraziłam zgodę na podanie antybiotyku bezpośrednio do mózgu. Stał się CUD. Pomału lekarze zwalczyli bakterię. Po 3 miesiącach na intensywnej terapii przewieziono Nas do Kliniki Rehabilitacji. Alex nie był w stanie sam jeść, pić, nie trzymał główki. Nadal miał po kilka napadów dziennie. Najgorsze ze wszystkiego było to, że nie potrafił się uśmiechać. Z dziecka, które całymi dniami się śmiało, stał się smutnym chłopcem, który chciał tylko spać.

Trafiliśmy do innego neurochirurga, który odważył się wymienić model zastawki w główce Alexa. Podczas 10 operacji głowy stał się kolejny CUD. Mój Synuś wrócił. W kolejne trzy miesiące uczyliśmy się wszystkiego od nowa. Po jakimś czasie Alex nauczył się siedzieć, trzymać główkę, rzucić zabawką. Znów porusza się na pupci, polerując mi podłogę. Znów jego głośny, szczery śmiech, rozwesela nawet tych najbardziej poważnych.

Nie wszystko udało się naprawić, Alex sinieje gdy stoi dłużej niż kilka minut. Nie chce już sam stawać. Możliwe, że tego nie uda się już nadrobić. Ale te pół roku ciągłego pobytu w szpitalach pokazało mi, że nie to jest najważniejsze. Dla mnie dziś ważny jest każdy dzień, który spędzamy razem. Bo dzięki mojemu dzielnemu Synkowi mogę przeżywać najważniejszą rolę mojego życia - mogę być MAMĄ.

Wszystkim, którzy przekazują 1,5% podatku na mojego BOHATERA z całego serca DZIĘKUJĘ! Środki przekazuję na leczenie oraz sprzęt, który ułatwić ma Nam życie - od lat wychowuję Syna sama, dziś Alex waży 40 kg i już niedługo nie będę w stanie sama go podnosić. Wierzę, że nie ma przeszkód, których wspólnie nie damy rady pokonać!!!