Wiktor Woliński

Jestem Wiktor, waleczny chłopiec z nielekkim charakterkiem. Ale od początku... Urodziłem się w lipcu 2008 roku z ciężką, złożoną wadą serca pod postacią hipoplazji lewego serca – HLHS ( potocznie mówiąc mam tylko połowę serduszka). W 9 dobie swojego życia przyszedłem swoją pierwszą operację na otwartym sercu, metodą Norwooda w warunkach głębokiej hipotermii. Nie obyło się bez powikłań, jednak po prawie 2 miesiącach od operacji mogłem jechać do domu. Pod koniec stycznia 2009 roku trafiłem znów na oddział kardiologii, w celu przeprowadzenia 2 etapu operacyjnego metodą Glenna. Niestety po cewniku serca okazało się, że z powodu zbyt dużego ciśnienia płucnego jest to niemożliwe. Z dnia na dzień byłem coraz słabszy... Ponieważ z dnia na dzień było coraz gorzej, profesor ratując moje życie wykonał miesiąc później zespolenie systemowo-płucne prawostronne. Po operacji dość szybko doszedłem do siebie i już dwa tygodnie później mogłem opuścić szpital. Od tego czasu miewałem swoje lepsze i gorsze momenty. Często walczyłem z infekcjami dróg oddechowych, niestety w większości musiałem być hospitalizowany. Co pół roku stawiłem się na oddziale kardiologii w celu diagnostyki oraz na cewnik serduszka, żeby sprawdzić czy ciśnienie w tętnicach płucnych spadło. Dopiero w styczniu 2012 roku dostałem kwalifikacje do 2 etapu i zarazem mojej 3 operacji. W połowie lutego 2012 odbyła się operacja metodą Glenna. Byłem w stanie krytycznym, dlatego w trybie pilnym jeszcze tego samego dnia został mi założony stent do lewej tętnicy płucnej oraz poszerzono tętnicę płatową prawą. W między czasie okazało się, że doznałem udaru niedokrwiennego lewej półkuli mózgu, czego konsekwencją jest niedowład spastyczny lewej strony ciała. W końcu po prawie dwóch miesiącach od operacji mogłem wrócić do domu. Obecnie od stycznia 2014 roku przebywałem na oddziale kardiologii, w celu przygotowania mnie do 3 etapu leczenia operacyjnego metodą Fontana, a zarazem mojej czwartej operacji na serduszku. Operacja odbyła się pod koniec marca tego roku i już miesiąc później wróciłem do domu. Zamknięcie fenestracji było w listopadzie 2014 roku.

Mimo, że Wiktora leczenie jest paliatywne, mimo wszystkich przeciwności żyje, walczy i nie poddaje się. Jest pod stała kontrolą kardiologa, endokrynologa, dermatologa... nawet dentysty (przy chorym sercu zdrowe zęby są bardzo ważne), a od ostatniej operacji również pod opieką okulisty. Nadal często choruje na infekcje dróg oddechowych.