Oskar Kapturzak

Oskar urodził się 12 listopada 2019 roku, siłami natury i ważył 3624 g. Otrzymał 10 pkt  Apgara, jednak po kilku godzinach zaczął sinieć i spadała Mu saturacja. Nazajutrz postawiono diagnozę – Tetralogia Fallota.

Dodatkowo po porodzie w niewyjaśnionych okolicznościach doszło do pęknięcia kości czaszki. Oskar miał spory obrzęk głowy, dodatkowe badania, wizyty u neurochirurga i kolejne znieczulenie ogólne niezbędne do wykonania TK głowy.

Byliśmy z mężem zdruzgotani, całą ciążę mówiono Nam, że wszystko jest w porządku i dziecko jest zdrowe.

Trzy dni po porodzie, przewieziono Oskara na kardiologię i od tej pory jest stałym bywalcem oddziału kardiologicznego przy ulicy Szpitalnej w Poznaniu. Duża ilość silnych leków stała się codziennością. Liczne wizyty u różnych specjalistów i kolejne rozmowy z lekarzami i profesorami powodowały bardzo dużo stresu, nieprzespanych nocy i strach o życie Naszego malutkiego synka. Z drugiej jednak strony nie mogliśmy się doczekać operacji, która miała przynieść odrobinę ulgi i spokoju Naszej rodzinie.

25 czerwca 2020r odbyła się 9-godzinna operacja. Jego serce przez kilka godzin było poza nim... Pod salą operacyjną siedziałam sama, ze względu na COVID w szpitalu mógł być jeden rodzic. Byłam bardzo spokojna, wiedziałam, że nad Oskarem czuwa Pan Bóg, Maryja i całe zastępy aniołów...

- wstawienie dużego fragmentu biologicznego między komorami
- poszerzenie pierścienia zastawki
- wstawienie jednego z płatków zastawki
- plastyczne przerobienie przerośniętego jednego płatka na dwa
- dodatkowo poszerzono aortę płucną oraz usunięto dwa niezależne obiegi serca.

Użyto biologicznych wstawek (zwierzęcych)

Niestety przez COVID nie było możliwości odwiedzin na OIOM, więc przez 2 tygodnie nie widzieliśmy Oskara. Mogliśmy wykonać dwa telefony dziennie, aby zapytać o stan zdrowia maluszka. Nie obyło się bez zapalenia płuc, dodatkowego drenażu i innych trudności, które tylko wydłużały rozłąkę z synkiem. Serce mi pękało jak tylko myślałam, że malutki został sam. Taki bezbronny, obolały bez najbliższych, którzy mogą Go przytulić. Na OIOMie Oskar miał związane nóżki i rączki, by nie wyrywać sobie drenów i innych przewodów. Z nerwów straciłam pokarm, który każdego dnia mąż zawoził do szpitala dla Naszego maluszka. Oskar wrócił na oddział a to oznaczało, że będę mogła wziąć w ramiona moje maleństwo. Kilka dni później synek puchnie, kolejna operacja musi odbyć się natychmiast – diagnoza 'ostra moszna'. Oskar przestaje jeść, traci na wadze, nie oddaje moczu, kolejny stres, leki, badania...

Jesteśmy w domu, mijają kolejne tygodnie, a waga nawet nie drgnie, synek ma trudności z przyjmowaniem pokarmów i mimo ukończenia 10 miesięcy waży około 6000g. Kolejna wizyta w szpitalu, kolejne badania... Lekarze stwierdzają porażenie przepony, do którego doszło podczas operacji serca. Dlatego lewe płuco Oskara nie pracowało prawidłowo a przez to miał trudności z oddychaniem, szybciej się męczył i nie chciał jeść. Operacja była konieczna i pilna. Tak bardzo nie chciałam znowu zostawiać Go samego...

Tym razem po jednej dobie, jeszcze z drenem dostałam synka na salę przejściową i byliśmy już razem :)

Do tego czasu synek przeszedł 3 operacje oraz 7 lub 8 narkoz.

Od tej pory Oskar jest w domu i choć ma już ponad rok i 2 miesiące to wciąż nie waży tyle co przed operacją. Walczymy o każdy gram. Nadal chodzimy na terapię oddechową i cieszymy się każdym nowym osiągnięciem Naszego maluszka. Dzięki Bogu mały rozwija się prawidłowo i jest bardzo pogodnym i żywym chłopcem.

Oskar ma starszego brata Mateusza, który od ponad 10 lat trenuje piłkę nożną. Oskar z pewnością będzie kibicować starszemu bratu, ale już dzisiaj Mati kibicuje Oskarkowi :)

Przed Oskarem jeszcze wiele operacji. Kiedy następna? Tego nikt nie wie...

Dziękujemy wszystkim, którzy zechcieli to przeczytać i poznać historię choroby Naszego synka. 
Dziękujemy również za Wasze wsparcie duchowe i finansowe.